♫♫♫

حقیقتا می بارن از جلد حرفام من فکر فردام کبوتری که نداره حس پرواز فرجام شونش میشه تکیه بر باد جای تعجب نیستش نه وقتی این خونه رو آبه کجه ستونش یا بازیچه ایی و افسارت دسته غروره بگو دم گلوله گرم که سینه ها رو شکافت تا بلکه فرو بریزه میله های زندان کی سفیده کی سیاه تو تیره باش به وجدان بهایی نده وقتی کینه ها جرت داد ما پشت یه نیمکت بودیم مهره ی ریز هردومون نوشتیم رو کاغذ تو نوشتی از عشق ، من نوشتم از درد این چشای بسته بود که به من لگد زد هر طرف برگشتم دیدم که صورت ها به پشت ِ نقابا گمن روزا میخندن شب پی ترامادولن میکنن لباسا رو رنگ نگاه ها رو پرت گوش شنوا داری تو صدا ها رو بم میکنن کمرا رو خم دست از پا خطا کنی میسازن ازت یه احمق با روان خط خطی که گوشت و پوست استخونش حالا عاری از روحه راه میرن رو نرو فلج از درون رو ویلچر لباشون خندون حالا واسه تنفسم یکی باید باشه بالا سرت بکنه کوکت راه برو حالا آدمک ضعیف فکر این نباش که میخوای بخوری به زمین این یه قاعده ست یه قانون که زمین داره که شاید تنها کسی که هیچوقت زمین نخوره یه زمین خواره بگو بینم اصن این حرفا هست توی سایز گوشات این صدای منه از عمق وجودم که رو تفکرات غلطت مهر دروغ زد نمیبازم حتی توی اوج سقوطم میدونم همیشه یه خورشیدی پشت غروب هست و همه آرزوم اینه بفهمم ای کاش بفهمی ای کاش بفهمن ای کاش همون بارونی که میپرستیمش ازش متنفره اون که پارست کفشاش

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: